මාස්කීය ප්‍රේමය නොහොත් අක්ෂි භාෂාව
මනුස්සයෙක්ට තමන්ගෙ සන්තානය එහෙමත් නැත්තං තමන්ගෙ හිත් පොජ්ජෙ පෙරලි කරන හැඟිම් ඒක ඇතුළෙම ගුලි කරල තියාගන්න එක සෑහෙන අමාරු වැඩක්. ඉතිං ඒවා පෙරලියකින් හෝ පෙරලියක් නොවී හෝ කොයි වෙලේක හරි එළියට පනිනව. ඒකට තමයි එක එක ජාතියේ මාධ්‍ය ප්‍රකාශකලා අපේ ශරීරයේ ඉන්නෙ. ඉතිං ඒ අතරින් ඇස් දෙකක් කියන්නෙම ප්‍රබල අව්‍යාජ හැඟුම් ප්රකාශකයෙක්. අපි වැඩිය ඒවා කියවන්න උත්සහ නොකළත් ඒක මහ අමුතු ජාතියෙ භාෂාවක්. කොච්චර අමුතු ද කිව්වොත් හිත අස්සෙ හැංගිලා තියෙන හැඟීමක් ව්‍යාජත්වයෙන් හංගන්න ඇස්වලට බෑ. ජීව විද්‍යාත්මක විදියට හිතක පාලනයට ශරීරයේ තියෙන ප්‍රකාශයකයන්ට නතු වෙන්න සිද්ධ වුණත් ව්‍යාජත්වය කියන එක හැම මොහොතකම පෙරා වෙන්කරගන්න පුළුවන් ඇස් දෙකට විතරයි. වචන නැතත් ඇසෙහි බස එහෙමත් නැත්නම් අක්ෂි භාෂාව සියයට සියයක් අවංකයි.
මිනිස්සු කියන්නෙ ම හරි ම පුදුමාකාර ජාතියක්. උන් තමන්ගෙ ජීවිත කාලෙ පුරාම යාත්‍රිකයො විදියට තමයි ගතකරන්නෙ. ඒක ඇරඹුම ගැනම විතරක් දැනගෙන අවසානය ගැන හරිහැටි නොදැන යන ගමනක්. ඉතිං ගමන මුලදිම ඔය හැමෝට ම තමන්ටම කියල යාත්‍රාවක් ලැබෙනවා. තමන්ගෙ යාත්‍රාවෙ තමන්මයි යාත්‍රිකයා. වෙන කවුරුත් නෑ ඇත්තටම බැලුවොත්. තමන්ගෙ ගමන දිගටම යනවද, ගොඩබහිනවද, ආපහු හරවනවද, නැත්නම් ගඟට පනිනවද කියන එක තීරණය කරන්නෙත් තමන්මයි.
No comments:
Post a Comment